ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 8η ΜΑΡΤΗ


Η 8 Μάρτη είναι είναι η μέρα που οι υφάντριες της Νέας Υόρκης το 1857 σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσής τους. Οι γυναίκες της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού κατέβηκαν σε μαζική διαδήλωση στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας λιγότερες ώρες δουλειάς, ίσες αμοιβές με τους άνδρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η διαδήλωση πνίγηκε στο αίμα και αποτέλεσε σταθμό στην πάλη των εργατριών γυναικών. Με πρωτοβουλία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς το 1910, ύστερα από την πρόταση της επαναστάτριας Κλάρα Τσέτκιν, η 8 Μάρτη καθιερώθηκε σαν Ημέρα της Γυναίκας. Η ίδια ημερομηνία θεωρείται και η επίσημη έναρξη της ρώσικης επανάστασης, όταν οι απεργοί της Αγίας Πετρούπολης ενώθηκαν στην αντιπολεμική διαδήλωση των γυναικών που απαιτούσαν να επιστρέψουν τα παιδιά τους από το μέτωπο, δείγμα του πως οι αγώνες των γυναικών μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Παρά τους αγώνες για τα δικαιώματα και την ισότητα των γυναικών, που έχουν επιβάλλει σημαντικές κατακτήσεις, η ανισότητα παραμένει. Εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο εξακολουθούν να υφίστανται καταπίεση.

Ο εξαναγκασμός σε σκληρή και χαμηλότερα αμειβόμενη εργασία, η έλλειψη φροντίδας για τη μητρότητα, η βία, η σωματεμπορία, οι βιασμοί ακόμα και η ενδοοικογενειακή βία, σηματοδοτούν τις συνθήκες ζωής των γυναικών ακόμα και των “αναπτυγμένων” χωρών της δύσης. Οι προκαταλήψεις και οι διακρίσεις ακόμα και σήμερα είναι κομμάτι του "πολιτισμού” της κοινωνικής μας οργάνωσης.

Με περιορισμένη πρόσβαση στην εργασία, τη μόρφωση, την επιστήμη και συνήθως με χαμηλότερες αμοιβές, η θέση των γυναικών, ειδικά των φτωχότερων στρωμάτων, παραμένει στη χώρα μας στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Στις σημερινές συνθήκες όξυνσης της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, οι γυναίκες είναι αυτές που πληρώνουν πιο βαρύ το τίμημα. Με μεγαλύτερο μερίδιο στις απολύσεις, την ανεργία και την επισφάλεια. Με αυξήσεις στα όρια συνταξιοδότησης, δήθεν στο όνομα της ισότητας. Είναι αυτές που βιώνουν βαρύτερα τη συρρίκνωση των δημόσιων δαπανών για την κοινωνική πρόνοια, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και των κοινωνικών επιδομάτων. Είναι αυτές που πλήττονται περισσότερο από την επιβολή τροφείων στους παιδικούς σταθμούς, την έλλειψη τραπεζοκόμων στα σχολεία, τα κενά στις μεταφορές των μαθητών και την υποβάθμιση της εκπαίδευσης που τις αναγκάζει να γίνονται οι ίδιες δασκάλες των παιδιών τους. Είναι τέλος αυτές που επηρεάζονται πιο πολύ από την αναβίωση σκοταδιστικών και συντηρητικών αντιλήψεων.

Στο σημερινό κόσμο προβάλλει ακόμα πιο επιτακτικά η ανάγκη της πάλης για τα δικαιώματα των γυναικών για δουλειά, ίση αμοιβή, προστασία της μητρότητας, μέτρα κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας, σεβασμό και ίση μεταχείριση. Οι γυναίκες μπορούν να μη το βάλουν κάτω. Να αντισταθούν στο κατεστημένο που θέλει να γυρίσει στο μεσαίωνα τα δικαιώματα όλων μας. Μαζί με τους άνδρες να βρεθούν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την ειρήνη, το δικαίωμα στη δουλειά, στη μόρφωση, στη ζωή, για μια κοινωνικά απελευθερωμένη και χειραφετημένη κοινωνία ίσων δικαιωμάτων για όλους.

Το ΔΣ της Ένωσης Γονέων της 3ης Δημοτικής Κοινότητας του Δήμου Αθηναίων